WW passend arbeid

09-10-2017

Wanneer is er sprake van 'passende arbeid'?

Een werknemer die onvrijwillig werkloos wordt, heeft aanspraak op een WW-uitkering als hij aan de jaren- en wekeneis voldoet. De jareneis houdt in dat hij in vijf jaar voorafgaand aan de dag dat hij werkloos wordt tenminste vier jaar heeft gewerkt. De wekeneis houdt in dat hij voorafgaand aan zijn werkloosheid in ieder geval 26 weken in 36 weken in loondienst heeft gewerkt.

Passende arbeid binnen zes maanden

Voldoet de werknemer aan de weken- en/of jareneis, dan zal hij zich moeten inschrijven als werkzoekende en zal hij op zoek moeten gaan naar ander (passend) werk (sollicitatieplicht). In de eerste zes maanden nadat hij werkloos is geworden, wordt als passend werk aangemerkt, het werk dat zo veel mogelijk aansluit bij het werk dat aansluit bij zijn opleidingsniveau.

Er gelden vier opleidingsniveaus, te weten universitair/hbo, mbo, vmbo en lager of geen onderwijs. Ten aanzien van de hoogte van het loon geldt dat arbeid ook passend is als de werknemer tenminste 70 procent van het laatstverdiende loon kan verdienen.

Passende arbeid na zes maanden

Na zes maanden is ook werk onder het opleidingsniveau van het werk waaruit iemand werkloos is geworden passend, tenzij dit werk om sociale, geestelijke of lichamelijk redenen niet acceptabel is. Vanaf 1 juli 2015 worden alle banen na een half jaar als passend gezien. Dat betekent dat werkzoekenden na zes maanden ook moeten solliciteren op banen met een lager opleidings-, werk- en denkniveau. Ook zal de werkzoekende eventueel akkoord moeten gaan met een eventueel lager loon of minder uren. 

Uitbreiding reisduur

Terwijl de werkzoekende in de eerste zes maanden nog eisen kan stellen aan de reistijd, geldt na zes maanden een maximale reistijd van drie uur. Ook kan onder omstandigheden een verplichting bestaan voor de werkzoekende om te verhuizen, als duidelijk is dat binnen de regio waarin men woont geen werk is en duidelijk is dat dit werk elders wel beschikbaar is. Wel zal worden gekeken naar de persoonlijke omstandigheden (gezinssituatie) van de werknemer. Ook wordt naar de arbeidsomvang gekeken.

Is de werkzoekende voor acht uur werkloos, dan is het niet goed verdedigbaar dat men van de werkzoekende kan verwachten dat hij/zij een functie moet aanvaarden waarbij een reistijd van twee uur geldt.